bazı şeyler var hayatımda. durumlarla, hareketlerle, kişilerle, sözcüklerle bağdaştırdığım türden şeyler. çok eskiden beri yaptığım bir şey. uzun zamandan beri süren, spesifik bir tanesi var. hayatımda çok yer kaplamış olan.
en eski anılarımda bile, babamın beni uykuya yatırma aşamasında, kapının yanında durup iyi geceler dilerken yaptığı bir hareket var. elini sallamak yerine, sağ elinin parmaklarını, avcunun parmaklardan aşğıda kalan yarısına vurup pıt pıt diye ses çıkarırdı. ben de her seferinde ona karşılık vermeye çalışır, hiç bir zaman ses çıkaramazdım. bana göre o sesi çıkarmak için çok büyük olmak gerekirdi.
haftasonu olduğu için babaannemde kalıyordum. babam da Kadıköy'deki evi soğuk diye babaannemde kalmaya gelmişti o hafta için. akşam televizyonda beğendiğimiz bir filmi izledikten sonra yatmaya gidiyorduk. babaannem çoktan uyumuştu. ben pijamalarımı giyip yatağa yattıktan sonra babam kapı önünde durup iyi geceler dilemişti. bu sefer o arkasını dönüp gitmeden önce, onun yaptığı el hareketini tekrarlamaya çalıştım. ve hayatımda ilk kez, avcumdan o sesi çıkarabildim. hem de babamın çıkarttığına yakın bir ses. babam gülümseyip "Sen de büyüdün artık kerata." demişti. çok komik bir şekilde, ben de gerçekten büyümüşüm gibi hissetmiştim.
yaklaşık iki yıl geçti. çıkardığım sesin şiddetine göre büyüme tablosu yaptım kendime(demek ki ne kadar uğraşsam da, insanın yumruğunun gücüne göre büyüdüğü yanılgısını kafamdan atamamışım). yaş olarak büyüme tablosu değil, hayır. zaten hiç bir insan, doğumundan bu yana geçen süre yaşında değildir tam olarak bana göre. o gün ne kadar büyüksem, ne kadar güçlüysem o kadar ses çıkıyordu avcumdan. ne kadar küçük, ne kadar güçsüzsem de aynı orandaydı ses. o ses benim güç çizelgem. o ses benim, o gün ne kadar güçlü olduğumu, ama başkasına değil, sadece bana gösteren yumruğum. umarım o ses hergün artmaya devam eder. ne kadar güçlüysem, o kadar insanım çünkü.
küçük organizma
