arkadaşlık ile ilgili çok güçlü fikirlerim ve beklentilerim oluşmaya başladı. yeni yeni insanlar ve o insanların hayatıma getirdikleri, yavaşça büyümemiz, hızlıca; kazandığım bakış açıları ve geride bıraktıklarım. sevgililer bile arkadaşken daha güzeller. eskiden bunu arkadaşlarıma olan bağlılığım ve kişisel deneyimlerime bağlardım, şimdi ilişkinin başarılı olması için tek yöntemin bu olduğunu anladım.
çok güzel ve çok güçlü arkadaşlarım var. ben yanlarında
başarılı bir yardımcı karakter gibi hissediyorum, bu iyi geliyor bana. hiçbir
zaman ana hikayeyi yaşamama gerek yok, ben hikayelerini anlatabileyim yeter.
etrafta onları dinleyecek kimse yoksa gözleri beni bulabilsin kalabalıklarda.
kendi içlerine dalsınlar bana konuşurlarken. hepsi değil, herkesi dinleyemem.
bazılarını da gerçekten dinlemek istemiyorum. sadece anlatmak için anlatanlar…
hikayenizi herkes biliyor, bana o ikinci karakter gerçekliğimde değer
vermezseniz bozuşuruz.
merak ediyorum, ileride kimin düğününe gideceğim. kimlerin
çocuğu olunca orada olacağım, teyze hala diye tanıtılacağım yenidoğana. kimleri
kendi özel günlerime davet edeceğim, kimlerle buluşacağım cumartesi akşamları.
türkiye’de insan olmanın kader ortaklığı gerçekten sürecek mi? son zamanlardaki
teorim bu, bu sistemde büyümek travma bağları yaratıyor. ergenlik ve yozlaşmış
devlet hiçbir zaman güzel gitmez birlikte.
kimi ileriki hayatıma taşımam gerekiyor yavaş yavaş
öğreneceğim. bir zamanlar “onlar olmadan olmaz!” dediğim çok fazla insanı
geride bıraktım. genç ihtiyarlığımda insanlara kurgu derecesinde bağlandım.
gençlik kısmı orada, senin olmayan hikayelere göre ideallerini belirliyorsun.
diziler, filmler, kitaplar ve şarkılar senin yerine bir hayal kurguluyor.
izliyorsun.
o kadar eski bir hayal ki benimki, kompakt bir arkadaş
grubu: cehennemin dibini görüp birbirine tutunarak hayata dönmüş, canları
sıkıldığında ya da kabus gördüklerinde ya da hayat fazla gelmeye başladığında
gelip güvenle sığınacakları bir köşe bulmuşlar yoldaşlarında. sözsüz
iletişimler, içten kahkahalar, ortak geçmişler ve gelecekler. “tek nöron
familya”, istediğim şey bu. şimdi ve daima.
(zihin boşaltımı için geçmiştim klavye başına. yazarken
ortaya çıkardıklarımın aslında yıllardır kafamda barınan taslağın temel yapı
taşları olduğunu fark ettim. “bulunmuş aile”, en sevdiğim. sana sesleniyorum
yusfu bey, yakında o siteyi çıkarman gerekebilir. hazırlıklara başla.)
küçük organizma
