büyümek anlaşılabilir bir gerçeklik değilmiş. sınırların açılmasını beklediğim bir oyun gibi düşünürdüm ben hep, her yaşınla birlikte yeni bir seviye açılıyor ve eline geçen yeni özellikleri ve özgürlükleri görebildiğin bir liste veriliyor eline. öyle değilmiş o işte. önünde kontrol noktalarıyla dolu, upuzun ve geniş bir yol var; sen kendi yolunu bir süre bir yol gösterenle, daha sonra tek başına sürdürmek zorundasın. ama daha bunun farkında bile değilsin! elinden ne zaman tutmayı bırakacaklar, nerede o geçiş noktaları, ne anlama geliyorlar; bilmiyorsun. herkes sana kuralların çok basit olduğunu ve her noktanın zamanı gelince geçileceğini söylüyor ama kimse ne kuralları açıklıyor ne de saatin kaç olduğunu söylüyor. ilerlerken bir de arkana bakıyorsun, gelmeye çalıştığın kontrol noktalarını geçmişsin bile.
işte böyle bir ruh haliyle buldum kendimi izmir'e gece otobüsü seferinde.(https://open.spotify.com/track/2ej1A2Ze6P2EOW7KfIosZR?si=7KyxZhwPS4KoXP8x-MP-Vw&utm_source=copy-link) ne anlama geldiğini bile bilmiyorum, bu noktayı ne zaman geçtiğimi hatırlamıyorum. şaka yapmıştım aslında binerken, ırmaklar bıraktı beni terminale. (ırmaklar sözünün benim içimi bu kadar ısıtması...) otobüse giderken arkamı dönüp bağırmıştım yılda bir defa gördüğün akraba edasıyla "oy kocaman kız oldu da tek başına mı seyahat ediyor!". ki yanlış anlaşılmasın, tek başıma fransadan döndüğümde on altı yaşındaydım ve yaklaşık dokuz saatlik bir yolculuktan bahsediyorum burada, ülkenin bir ucundan bir ucuna gidip dört tren değiştirdim, iki bavul taşıyordum ve sigara içmek treni kaçırmaktan daha önemliydi. artık en azından sigaramı otobüsün hemen önünde içiyorum, beni almadan gitmesi imkansız olur diye herhalde (motorun ısısından yararlanmak istemi de bir olasılık)(https://open.spotify.com/track/76hhfwZpMKGO3phNusrquG?si=8oZTKqDtTe2hzDkkwj8muw&utm_source=copy-link) ve ben nasıl buraya geldim? annem hâlâ beni otogara bırakmak istiyordur'dan gece yolculuğuna çıkmaya, sevgiliyle tatile gitmeye, yılbaşını aileyle kutlamamaya? hadi madem geldi, ben neden bunları yapmadan öğrenemiyorum?
evrenin "sor, evladım" deme yöntemi buysa hiç sevmedim. ama haklısın da, bir şey diyemiyorum. ha gayret, yavaş yavaş çözüyorum hayatın çözülmez olduğunu. yaşamak ve sormak lazım, sormak ve yaşamak. ipi erken göğüslemek iyi değil zaten, bu yarışta sonuncu olabilirim.
küçük(?) organizma
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder